TTT-fietsdag 2000   Hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur, tegen de wind zichzelf een weg baant ? Boudewijn had het goed gezien, maar ook in groepsverband blijft het afzien :   Eindelijk was het dan zover. Na vijf jaar mijn snor te hebben kunnen drukken moest ik er toch aan geloven : FIETSEN. “Het is van het jaar niet zo ver”, werd er nog gezegd. Er was zelfs sprake van helemaal niet te fietsen, maar gezellig een landelijk tochtje maken door het Brabantse met de Pipo. Niets was minder waar. We verzamelen vanaf het huis van Pieter en José schreven de heren. Vanaf het huis !! Wat moet ik me daar bij voorstellen ? Wordt de groep zo groot ? Is dit het eerste voorteken van een onduidelijke dag ? Is het misschien een doodgewone tikfout van een doodgewone onderwijzer ? Het belooft dus al niet veel goeds.                                      Om 9.15 uur. Ja, je leest het goed : om kwart over negen, ’s morgens wel te verstaan. Alsof ik op een door-de-weekse-zaterdagochtend niks beter te doen heb. Maar vooruit. We vertrekken vervolgens om 9.30 uur. Waarom die 15 minuten verschil ? Nou, dat leek me logisch : tussen kwart over negen en half tien zit nou eenmaal een kwartier !!   Wij volwassenen moesten van alles meenemen : koffie, thee, suiker, melk, thermoskannen, dekens, picknickmanden, broodjes, friet met wat lekkers, en ga zo maar door. De jeugd niet, want voor de jong werd wel gezorgd : limonade! Alleen als ze onderweg wilden spelen met bal, jeu de boules, frisbee o.i.d. dan moesten de ouders die rotzooi ook in die al goed gevulde picknickmand stoppen. Nou, ik moet zeggen dat ik mijn ogen goed de kost heb gegeven : d’r heeft er niet eentje gespeeld onderweg. Toen ik dacht dat de tocht erop zat (“Het is van het jaar niet zo ver”) hadden we de eerste stop bereikt : koffie !! Van Helma, want ik had zelf niks meegenomen omdat ik geen picknickmand heb. En gebak (van MultiVlaai) ! Dat is me zeer goed bevallen, net als de rest denk ik. De tocht ging verder. “Nog vijf stops”, zei Kees. Voordat zijn woorden koud waren, werden wij gesommeerd de fietsen langs de kant te zetten tegenover De Kogelvanger en ik dacht : Wat een commissie ! Ze snappen het ! Vijf minuten later liepen we op een zandpad WEG van het terras en alles wat daarbij kan horen. Gerard was er al eens eerder geweest en dat was te merken ook : ik had nog nooit zoveel kikkers, schildpadden, waterhoentjes en waterlelies bij elkaar gezien. Dat kon geen toeval zijn, maar ja, ik had zijn picknickmand niet gecontroleerd. Nog vier te gaan ! Daarvan lag de eerste in het buitenland : België (Meerseldreef dus). Toen we bij de paters aankwamen, overkwam mij iets wat me nog lang zal heugen. Zelden heb ik een fietszadel zo blij gezien op het moment van afstappen. Ik verlangde  naar een normale stoel, kon niet meer tuffen van de dorst en had dankzij de heerlijk  geurende friettent trek in worstenbrood. Gelukkig hebben we hier lang uitgerust en heeft de jeugd fijn kunnen spelen : schommelen, glijden, wippen ….. ja er kwam van alles uit de picknickmanden !! Sommigen onder ons zijn er toen echt voor gaan zitten : Wat een frisse club is TTT. Gelukkig voor mijn kontje werden de volgende stops wat korter achter elkaar gehouden. In de buurt van de Galderse meren sloten Marinus, Joke en Els zich bij ons aan. Ze hadden voor ons de behangerstafel reeds gedekt : haring, slaatjes, bier, wijn, enz. Ze hadden zich gepositioneerd in de buurt van een termietenheuvel : leuk voor de jeugd. Nadat we Marinus bij zijn auto hadden afgezet, fietsten we de bocht om en volgde onmiddellijk de volgende stop : Dennenlucht oftewel Koeken. Hier vond dan eindelijk het blaasconcert plaats. Helaas zijn er geen foto’s van gemaakt.   De laatste kilometers van onze fietsdag waren echt geen genot voor mijn billen. Ik merkte wel dat ik niet de enige was, die meer op de pedalen stond i.p.v. op het zadel te zitten. De pipokar was aardig gevuld met fietsen en diens bestuurders, terwijl anderen juist een tandje bij zetten. Soms zelfs te fanatiek. Er werd er bijna een geschept door een auto die notabene door groen reed (de automobilist wel te verstaan).   Onze route eindigde bij Van Dongen. Daar werd nog even nagekaart, gegeten, gedronken en alles wat daarbij hoort. Inclusief het bedankje van de heren.                                Traditiegetrouw werd de dag afgesloten zoals we gewend zijn :     Beste TTT-fietsdag-commissie, ondanks alles toch bedankt voor een onvergetelijke dag. Ik vond het geweldig, heb volop genoten en zal in de toekomst wellicht iets meer gaan fietsen, want Boudewijn had toch gelijk : want liever dat nog ……                                                                                     Een trouw TTT-lid     p.s. Ter overweging :   Voor de fietstocht :                                            Na de fietstocht : naar boven